Περιγραφή της Αλόης
Περιγραφή της Αλόης
Ετυμολογικά, η λέξη «αλόη» προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «alloeh» και σημαίνει πικρή και λαμπερή ουσία ενώ η λέξη «βέρα», έχει τη ρίζα της στη λατινική και σημαίνει «αληθινός». Κατάγεται πιθανότατα από τη Βόρεια Αφρική, τις Κανάριους Νήσους και το Πράσινο Ακρωτήρι.
Η αλόη είναι ένα αυτοφυές φυτό που φύεται σε θερμές περιοχές του πλανήτη, ενώ στην Ελλάδα βρίσκεται σε αφθονία. Συγγενεύει με το κρεμμύδι, το σκόρδο, το σπαράγγι και το γογγύλι και αυτή η συγγένεια φαίνεται κατά την ανθοφορία της. Στην Αφρική, το ύψος της φτάνει τα 4 μέτρα και τα φύλλα της έχουν μήκος περίπου 60 εκατοστά. Τα άνθη της έχουν χρώμα από ανοιχτό πράσινο μέχρι κόκκινο που περνάει από κίτρινο και πορτοκαλί. Τα φύλλα είναι μακριά, πλατιά, λογχοειδή, παχιά και χυμώδη και έχουν αγκάθια και από τις δύο πλευρές.
Η ιδιαίτερη ικανότητά της να κατακρατεί νερό είναι αυτή που τη βοηθάει να επιβιώνει σε ακραία καιρικά φαινόμενα ξηρασίας αλλά και υψηλών θερμοκρασιών. Με κάποιο πολύπλοκο μεταβολισμό, το νερό μετασχηματίζεται σε ένα διαφανές ζελατινώδες υγρό, που είναι και το χαρακτηριστικό όλων των ιδιοτήτων της.
Το φύλλο της αλόης αποτελείται από τέσσερα στρώματα: το φλοιό, τον υποφλοιώδη χιτώνα, το στρώμα της κόλλας και το παρέγχυμα ή πολφός, που είναι το στρώμα το οποίο περιέχει το πολύτιμο ζελέ. Από την επεξεργασία αυτού του ζελέ είναι που παράγονται τα διάφορα προϊόντα της αλόης.
Η αλόη καλλιεργείται σε πολλές χώρες με τροπικό και ημιτροπικό κλίμα, όπως στις Ινδίες, στην Κίνα, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, στα νησιά Barbados, στη Τζαμάικα, στη Νότια Αφρική, στην Αίγυπτο, σε περιοχές του Μεξικού. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, κάποιες από τις μεγαλύτερες φυτείες βρίσκονται στο Τέξας καθώς και στην Κεντρική και Νότια Φλόριντα.
Η καλλιέργεια της αλόης είναι ιδιαίτερη επίπονη, γιατί όλες οι εργασίες, όπως το φύτεμα, η περιποίηση και η συγκομιδή γίνονται με τα χέρια. Αν υπολογίσει κανείς και την κατεργασία, μπορούμε να αντιληφθούμε, γιατί σαν πρώτη ύλη, η αλόη κοστίζει ακριβά. Πριν από το φύτεμα, το έδαφος οργώνεται και λιπαίνεται. Η φυτεία δίνει καλή σοδιά από το πρώτο κιόλας έτος. Η αλόη είναι πολυετές φυτό, φυτεύεται εύκολα σε οποιαδήποτε γλάστρα και σε κοινό χώμα, στο οποίο πρέπει να περιέχεται μικρή ποσότητα άμμου. Η καλύτερη εποχή για φύτεμα είναι μεταξύ Απριλίου και Αυγούστου.
Η αλόη αγαπάει το φως, αλλά χρειάζεται ελάχιστο νερό, γι΄αυτό, να προσέχετε με το πότισμα, που καλό είναι να γίνεται μια φορά την εβδομάδα. Δεν κινδυνεύει από παράσιτα, μόνο από μύκητες, και αυτό, αν την ποτίζετε συχνότερα από όσο πρέπει.
Συστατικά της Αλόης
Ο χυμός της αλόης είναι γεμάτος με πολύτιμα θρεπτικά και θεραπευτικά συστατικά, περισσότερα από 150 και ο αριθμός τους αυξάνεται, καθώς οι επιστήμονες ερευνούν και ανακαλύπτουν και άλλα.
Η αλόη περιέχει αμινοξέα (τα οκτώ βασικά και άλλα μη βασικά), ανθρακινόνες (12 ανθρακινόνες βρίσκονται στο φλοιό της και έχουν αντιβιοτικές, βακτηριοκτόνες, αντιιικές, αντιφλεγμονώδεις και αναλγητικές ιδιότητες), ένζυμα (αμυλάση, καταλάση, αλκαλική φωσφατάση κ.α), λιγνίνη, μέταλλα (ασβέστιο, χαλκός, σίδηρος, μαγνήσιο, κάλιο, φώσφορος, νάτριο, ψευδάργυρος), σάκχαρα (μονοσακχαρίτες και πολυσακχαρίτες), μαλικό οξύ, σαλικυλικό οξύ, σαπωνίνες, στεροειδή-λιπαρά οξέα, λεκτίνες και βιταμίνες (Α, Β, Β2, Β3, Β6, Β12, C, Ε).
ιστορία και παράδοση
Οι θεραπευτικές και καλλυντικές ιδιότητες της αλόης ήταν γνωστές στους αρχαίους λαούς, εδώ και περισσότερα από 3.000 χρόνια. Η πρώτη ιστορική αναφορά στην αλόη βρίσκεται σε εικόνες αγγείων της εποχής του Σουμέριου βασιλιά Akkad. Επίσης, το αιγυπτιακό βιβλίο συνταγών του 15ου αι. π.Χ, αναφέρεται στις πολύτιμες ιδιότητές της. Ο μύθος λέει ότι, η Κλεοπάτρα, όφειλε το υπέροχο δέρμα της χάρη σε μια λοσιόν με βάση την αλόη που παρασκεύαζε μια Νουβία σκλάβα της.
Στην αρχαία Αίγυπτο επίσης, κατά την ταφή των νεκρών προσφερόταν φύλλο αλόης σαν σύμβολο αιώνιας ζωής, ενώ στην «Κοιλάδα των Βασιλέων» και στην περιοχή γύρω από τις πυραμίδες υπήρχαν φυτά αλόης, για να συνοδεύουν τους Φαραώ στη μετά θάνατο ζωή τους.
Στην αρχαία Κίνα χρησιμοποιούσαν την αλόη για θεραπευτικούς σκοπούς και από αυτούς τη γνώρισε ο Marco Polo σε ένα από τα εξερευνητικά του ταξίδια. Στην Ινδία, την ονόμαζαν «Σιωπηρό Θεραπευτή» και αναφέρεται σαν ένα από τα μυστικά φυτά στην Atharvaveda.
Στην αρχαία Ελλάδα, η αλόη συμβόλιζε την ομορφιά, την υπομονή, την τύχη και την υγεία. Ο Ιπποκράτης έχει περιγράψει αρκετές από τις θεραπευτικές της ιδιότητες. Ο μύθος λέει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος, κατά την πορεία του προς την Αίγυπτο, τραυματίστηκε από βέλος σε μια μάχη και το τραύμα του μολύνθηκε. Ο Αριστοτέλης που το πληροφορήθηκε, έστειλε έναν ιερέα από το νησί Socotra της Αραβικής Θάλασσας, στο οποίο φυόταν άφθονη αλόη. Ο ιερέας περιποιήθηκε το τραύμα με λάδι αλόης και εκείνο θεραπεύτηκε πολύ γρήγορα.
Οι Ρωμαίοι ανακάλυψαν την αλόη, βλέποντας τους Καρθαγένιους κρατούμενούς τους να περιποιούνται τα τραύματά τους με το χυμό της. Κατά το Μεσαίωνα, το κίτρινο υγρό που βρίσκεται μέσα στα φύλλα χρησιμοποιούνταν ως καθαρτικό. Ο Παράκελσος ανακάλυψε την αλόη σε κάποιο ταξίδι του στην Πορτογαλία και Ισπανία και αναφέρει σε επιστολή του, για την «μυστηριώδη αλόη», σαν το χρυσό υγρό που θεραπεύει εγκαύματα και τη δηλητηρίαση του αίματος.
Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, θεωρούσαν την αλόη ένα από τα 16 θεϊκά φυτά και τη χρησιμοποιούσαν ενάντια στα τσιμπήματα εντόμων και τα δαγκώματα φιδιών. Οι Βεδουίνοι την ονόμαζαν «κρίνο της ερήμου», ενώ στη φυλή Suto της Κεντρικής Αφρικής, οι άνθρωποι πλένονταν με αλόη, σε περιπτώσεις επιδημίας γρίπης ή συναχιού.
Αλόη: Θεραπευτικές δράσεις και χρήσεις
-Η αλόη είναι γνωστή για τις επουλωτικές, μαλακτικές, καθαρτικές ιδιότητές της, καθώς και τη διεγερτική δράσης της στην έκκριση της χολής.
-Ο πικρός χυμός της, που συλλέγεται με το κόψιμο των φύλλων στη ρίζα τους, έχει έντονη υπακτική και καθαρτική δράση.
-Το σημαντικότερο, όμως, είναι η γέλη που συλλέγεται με την πίεση των φύλλων. Η γέλη αυτή είναι ένα εξαιρετικό επουλωτικό των πληγών, αλλά και θεραπευτικό των εγκαυμάτων, που προέρχονται, κυρίως, από καυτά υγρά και τον ήλιο.
-Χρησιμοποιείται για όλες τις δερματικές παθήσεις, ενώ χορηγούμενη από το στόμα βοηθά στην επούλωση των ελκών του πεπτικού, αλλά και στη θεραπεία του ευερέθιστου εντέρου.
-Σε μικρή δόση αυξάνει την έμμηνη ροή.
-έχει ισχυρή αντιοξειδωτική δράση, δρώντας κατά των ελεύθερων ριζών.
-ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.
-έχει ισχυρή αντιφλεγμονώδη δράση.
-δρα ενάντια στα βακτηρίδια, μύκητες και παράσιτα.
-βελτιώνει το μεταβολισμό και τη λειτουργία των κυττάρων.
-διεγείρει τη δραστηριότητα του μυελού των οστών.
-διεγείρει την παραγωγή ινοβλαστών για την απελευθέρωση κολλαγόνου.
-λιπαίνει τις αρθρώσεις.
-έχει αντιγηραντική δράση
-έχει αντικαρκινική δράση.
-δυναμώνει το αμυντικό σύστημα και δρα διεγερτικά, υποστηρικτικά και ρυθμιστικά.
-καθαρίζει το σώμα από τις τοξίνες.
-βοηθάει την πέψη χωρίς να προκαλεί διάρροια, είναι ωφέλιμη στην περίπτωση οξύτητας του στομάχου ενώ προστατεύει το βλεννογόνο του.
-συμβάλλει στην επούλωση πληγών, τόσο του εντέρου όσο και του στομάχου.
-χρησιμοποιείται για τη θεραπεία μωλώπων.
-συνιστάται για τις αιμορροϊδες, κονδυλώματα και μυρμηγκιές.
-οξυγονώνει του ιστούς.
-βοηθάει στη ρύθμιση του σακχάρου.
-μπορεί να μειώσει τη χοληστερίνη και την αρτηριακή πίεση.
-για την ουλίτιδα και την περιοδοντίτιδα, ελαττώνει το οίδημα των μαλακών ιστών και μειώνει την τάση για αιμορραγία στα ούλα.
-βοηθάει στη διαστολή των αγγείων και επομένως, στη μεταφορά θρεπτικών στοιχείων στην επιδερμίδα.
-βοηθάει στην περίπτωση ραγάδας του πρωκτού.
