Το ζήτημα που θέτει ο Διδασκαλικός Σύλλογος Ξάνθης δεν είναι ούτε τεχνικό ούτε γραφειοκρατικό. Είναι βαθιά πολιτικό. Και όσοι το παρουσιάζου...
Το ζήτημα που θέτει ο Διδασκαλικός Σύλλογος Ξάνθης δεν είναι ούτε τεχνικό ούτε γραφειοκρατικό. Είναι βαθιά πολιτικό. Και όσοι το παρουσιάζουν ως απλή «ανθρωπιστική» υπόθεση, αποφεύγοντας να μιλήσουν για τις πραγματικές συνέπειες, απλώς επιλέγουν πλευρά.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο επιτέλους λειτουργεί με κανόνες. Οι φοιτητικές εστίες δεν είναι ανεξάντλητες, δεν ανήκουν σε κανέναν και δεν αποτελούν προσωπικό κεκτημένο. Είναι δημόσιος πόρος, πληρωμένος από την κοινωνία, και οφείλει να κατανέμεται με σαφή κριτήρια και με προτεραιότητα σε όσους βρίσκονται εντός του κανονικού εκπαιδευτικού πλαισίου και χρειάζονται στέγη για να μπορέσουν να σπουδάσουν.
Κι όμως, εδώ και χρόνια παρακολουθούμε μια συστηματική ανοχή, αν όχι ενεργή υπεράσπιση, της παραμονής φοιτητών που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια φοίτησης. Φοιτητές Ν+3, Ν+4, ακόμη και περιπτώσεις 8, 9 ή 10 ετών εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως «ενεργοί», απολαμβάνοντας προνόμια που στερούνται οι νεοεισερχόμενοι.
- Ας μην κρυβόμαστε πίσω από ωραίες λέξεις.
- Αυτό δεν λέγεται αλληλεγγύη.
- Λέγεται αποκλεισμός τρίτων.
Για κάθε φοιτητή δεκαετίας που παραμένει στις εστίες, υπάρχει ένας νέος φοιτητής που:
- πέτυχε στις εξετάσεις,
- πέρασε σε σχολή μακριά από τον τόπο του,
- και τελικά δεν μπόρεσε να σπουδάσει ή αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, επειδή δεν είχε πού να μείνει.
Αυτός ο φοιτητής δεν είναι «αόρατος». Είναι το άμεσο θύμα της πολιτικής ανοχής που σήμερα βαφτίζεται κοινωνική ευαισθησία.
Οι εκπαιδευτικοί που στηρίζουν αυτή την κατάσταση δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι «απλώς κατανοούν δυσκολίες». Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι εστίες δεν επαρκούν. Γνωρίζουν ότι κάθε παράταση σημαίνει πως κάποιος άλλος θα μείνει εκτός. Και, παρ’ όλα αυτά, επιλέγουν να σιωπήσουν ή να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο.
Αυτό λέγεται θεσμική συνενοχή.
Το επιχείρημα των «κοινωνικών δυσκολιών» χρησιμοποιείται επιλεκτικά και χωρίς κανόνες. Αν υπήρχε πραγματική κοινωνική ευαισθησία, θα υπήρχαν:
- σαφή χρονικά όρια,
- επανεξέταση ανά έτος,
- αυστηρή προτεραιότητα στους νέους φοιτητές.
Αντί γι’ αυτό, έχουμε μια γενικευμένη ανοχή που λειτουργεί υπέρ όσων έμαθαν να μένουν επ’ αόριστον και εις βάρος όσων δεν πρόλαβαν καν να ξεκινήσουν.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό και απαιτεί απάντηση:
- Τι λέει ο Διδασκαλικός Σύλλογος Ξάνθης στους νέους φοιτητές που έμειναν εκτός εστιών;
- Ότι «δεν υπήρχαν θέσεις»;
- Ότι «έτσι λειτουργεί το σύστημα»;
- Ή ότι τα δικαιώματα των παλιών είναι σημαντικότερα από τις ανάγκες των νέων;
Γιατί αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα που εκπέμπεται.
Όταν ένα πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε χώρο μόνιμης παραμονής χωρίς χρονικό ορίζοντα, παύει να υπηρετεί την εκπαίδευση και αρχίζει να αναπαράγει ανισότητες. Και όσοι το επιτρέπουν, όσο κι αν επικαλούνται ευαισθησία και κατανόηση, φέρουν ακέραια την πολιτική ευθύνη.
Η χρόνια φοίτηση δεν αφορά μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις.
Είμαστε ξεκάθαροι, σαφείς και λογικοί. Τι σημαίνει αυτό;
Δεν υποστηρίζουμε τη διαγραφή των φοιτητών εξ ολοκλήρου από το Τμήμα, τη Σχολή ή το Πανεπιστήμιό τους. Το μόνο που λέμε είναι ότι ένας φοιτητής 8, 9 ή 10 ετών δεν ωφελεί ούτε ευνοεί να απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα (στέγαση, διατροφή) με έναν φοιτητή που είναι επιμελής και συνεπής με το πλαίσιο φοίτησής του.
Η κατάληψη δημόσιων πόρων επ’ αόριστον δεν είναι αλληλεγγύη.
Και η στήριξή της δεν είναι ουδέτερη στάση είναι επιλογή. Και κάθε επιλογή έχει συνέπειες.
Από τη ΔΑΚΕ Δ.Τ. – Π.Ε. Ξάνθης
Δεν υπάρχουν σχόλια