Αξιοπιστία ή αντισυστημικότητα;

*Γράφει ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος, Δημοσιογράφος – Γενικός Διευθυντής της εφημερίδας “ΒΡΑΔΥΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ”

Η αρχή έγινε στη δεξίωση του Προε δρικού Μεγάρου, και η συνεχεία θα δοθεί την επόμενη εβδομάδα, στη Βουλή, στη μάχη για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ και το πώς θα προχωρήσει η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης.

Δυστυχώς, το κλίμα είναι πολωμένο μεταξύ των κομμάτων και αυτό αποτυπώθηκε και στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, όπου υπήρξε μεγάλη αμηχανία μεταξύ των τεσσάρων πολιτικών αρχηγών που ήταν παρόντες, ενώ άλλοι τέσσερις επέλεξαν να απουσιάσουν… Κάθε χρόνο συστηματικά κάποιοι βρίσκουν από μία δικαιολογία για να μην καθίσουν όλοι μαζί στο κιόσκι της αυλής του Προεδρικού Μεγάρου. Μία με την υπόθεση των Τεμπών, μία με τον πόλεμο για την Ουκρανία, την άλλη για την Παλαιστίνη. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Όλα γίνονται για λόγους επικοινωνιακούς. Οι μισοί πολιτικοί αρχηγοί επιδιώκουν συστηματικά να καλλιεργούν το προφίλ του αντισυστημικού. Δεν θέλουν να φωτογραφίζονται είτε με τον πρωθυπουργό είτε με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς την ώρα που ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες στο Κοινοβούλιο. «Τι θα πουν οι ψηφοφόροι μας όταν από τη μία δεν καταγγέλλουμε τα σκάνδαλα της κυβέρνησης και από την άλλη ανταλλάσσουμε χειραψίες και φιλοφρονήσεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα;», λένε με τους επιτελείς τους οι περισσότεροι.

Σε απλά ελληνικά, βέβαια, αυτό μεταφράζεται ότι ο κάθε ένας έχει βρει ένα μικρό «μαγαζάκι» με τους «πελάτες» του και προσπαθεί να το διατηρήσει χαϊδεύοντας τα αυτιά των ψηφοφόρων του με αυτά που θέλουν να ακούσουν. Συνήθως ακολουθούν την αντισυστημική γλώσσα, η οποία πουλάει πιο εύκολα και δημιουργεί κοινό, αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις των προηγούμενων μηνών, όταν εκτινάχθηκαν τα ποσοστά της Πλεύσης Ελευθερίας από το 4% στο 16%. Βέβαια, στην Ελλάδα του 2025 είναι εύκολο, πλέον, να εκφράζεις αντισυστημικό λόγο, γιατί δεν χρειάζεται να κάνεις ούτε προτάσεις ούτε να αναλαμβάνεις το πολιτικό κόστος των λεγομένων σου ή προτάσεών σου. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κατηγορείς τον αντίπαλο για σκάνδαλα, να λες πως οι αποφάσεις του έχουν γνώμονα την παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, πως ξεπουλάει την Ελλάδα και πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ημέτερων. Βέβαια, τις περισσότερες φόρες τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, όπως και τα προβλήματα.

Για παράδειγμα, στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου θα μπορούσε να ανοίξει μία συζήτηση με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς για το τι πρέπει να κάνει η χώρα μας για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών. Βέβαια, το να συμφωνήσουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί έχει κόστος. Χρειάζονται ρεαλιστικές προτάσεις, υποχωρήσεις, συμβιβασμοί και σύνθεση. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να μπει σε αυτή τη διαδικασία, ακόμη και όταν αφορά ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και για άλλα σημαντικά θέματα που αφορούν τον Έλληνα φορολογούμενο στην καθημερινότητά του και τα οποία καθυστερούν να λυθούν.

Από την υπόθεση των δανείων του ελβετικού φράγκου, που έχει γονατίσει χιλιάδες νοικοκυριά και ακόμη δεν έχει καταφέρει η κυβέρνηση να τα βρει με τις τράπεζες, μέχρι τα θέματα της ακρίβειας. Από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, μέχρι το πότε θα αρχίσει η δίκη για τα Τέμπη. Δυστυχώς όμως, κάθε φορά που έρχονται αυτά τα θέματα στην επικαιρότητα η κυβέρνηση κάνει κάποιες κινήσεις που δεν λύνουν ουσιαστικά τα προβλήματα, γι’ αυτό και τα βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Από την άλλη, ορισμένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης προτείνουν λύσεις που δύσκολα μπορούν να εφαρμοστούν από οποιαδήποτε κυβέρνηση, μόνο και μόνο για να καλλιεργήσουν φιλολαϊκό προφίλ στους ψηφοφόρους τους.

Βέβαια, όταν έρχονται οι εκλογές οι πολίτες δεν ψηφίζουν με γνώμονα την αντισυστημικότητα, αλλά ποιος είναι αυτός που μπορεί να λύσει τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ποιος έχει τους κατάλληλους ανθρώπους και ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τη χώρα. Η τελευταία φορά που οι πολίτες ψήφισαν με βάση το βαθμό αντισυστημικότητας ήταν το 2015, δύο φόρες, όταν ο κ. Τσίπρας είχε απέναντί του τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Η αντισυστημικότητα δεν είναι, τώρα πια, προνόμιο του κ. Τσίπρα, ούτε καν του νέου κόμματος που σκέφτεται να ιδρύσει.

Αυτό που είναι σημαντικό για τους πολιτικούς, πλέον, το 2025 είναι η αξιοπιστία. Πόσο αξιόπιστος είναι ένας φορέας και ο αρχηγός του σε αυτά που λέει και πόσο αξιόπιστες είναι οι προτάσεις του. Στις εκλογές η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης θα κριθούν συνολικά για το έργο της και στην Οικονομία, και στα εξωτερικά θέματα, και στους χειρισμούς στην υπόθεση των Τεμπών και του ΟΠΕΚΕΠΕ. Το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Ανδρουλάκης θα κριθούν ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν μπορούν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας και αν οι προτάσεις του είναι αξιόπιστες, εφαρμόσιμες και ικανές να βελτιώσουν την καθημερινότητα του πολίτη. Τα ποσοστά των υπόλοιπων μικρών κομμάτων της ελάσσονος αντιπολίτευσης θα κριθούν κυρίως από το βαθμό απογοήτευσης των ψηφοφόρων από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ μικρό είναι το ποσοστό εκείνων που θα ψηφίσουν με βάση το βαθμό αντισυστημικότητας των αρχηγών τους.

*αναδημοσίευση απο τη “ΒΡΑΔΥΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ”