*Γράφει ο Παναγιώτης Πεντζουρίδης – Δημοσιογράφος, Γενικός Διευθυντής Θρακικού Πρακτορείου Ειδήσεων
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά την πολεμική εισβολή του Β. Πούτιν στην Ουκρανία, σίγουρα δεν είναι αυτή που θα περίμεναν και οι πιο βαθυστόχαστοι διπλωμάτες και αναλυτές της γεωπολιτικής κατάστασης.
Ο Ρώσος Πρόεδρος, προφανώς στο πλαίσιο της τελικής ανακήρυξής του σε “νέο Τσάρο” της Ρωσίας, θέλει να επαναφέρει γεωγραφική τμήματα που είχαν αποσχισθεί απο την πρώην ΕΣΣΔ.
Η Ουκρανία, για τη Ρωσία και όχι μόνο, είναι ένα πολύ σημαντικό κράτος, κυρίως απο ενεργειακής άποψης, αλλά και απο γεωπολιτικής, αφού είναι η πρώην “παραλία” της ΕΣΣΔ, που της έδινε δικαίωμα να έχει πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, άρα μέσω αυτής σε όλο τον εμπορικό κόσμο των θαλασσών.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο μπορώ πιο απλοϊκός στη γλώσσα γραφής, γιατί η χρήση οικονομικών – διπλωματικών και επιστημονικών όρων, δεν θεωρώ ότι βοηθούν στην κατανόηση της κατάστασης μετά την πολεμική εισβολή.
Η Ρωσία, μέσω του πολέμου που κήρυξε στην Ουκρανία, επι της ουσίας κήρυξε έναν πόλεμο ειδικών συνθηκών απέναντι στο ΝΑΤΟ αρχικά, στις ΗΠΑ δευτερευόντως και όλα αυτά μέσω της Ενωμένης Ευρώπης.
Η “ανοχή” όλων στην περίπτωση της εισβολής της Κριμαίας, το 2014, αν μη τι άλλο έδωσε στον Ρώσο μονάρχη τη δυνατότητα να προχωρά τα επεκτατικά σχέδιά του, χωρίς να σκέφτεται τις επιπτώσεις.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας, βεβαίως ο κ. Πούτιν δεν ανέμενε πρώτον τη σθεναρή αντίσταση των Ουκρανικών επισήμων και ανεπισήμων δυνάμεων, ούτε και την ένταση της άρνησης της Ευρώπης, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ.
Ακόμα και οι σύμμαχοί του, όπως η Τουρκία και η Κίνα, δεν του έδωσαν “λευκή επιταγή” στήριξης, με αποτέλεσμα ο Ρώσος Πρόεδρος να προσπαθεί τώρα, ανοίγοντας όλα του τα διπλωματικά χαρτιά, να εκβιάσει καταστάσεις, ενώ ήδη χάνει σημαντικό έδαφος σε οικονομικό και επιχειρηματικό επίπεδο με τους αλλεπάλληλους αποκλεισμούς του απο το Τραπεζικό και όχι μόνο σύστημα.
Και χωρίς ακόμη να έχει ξεκαθαρίσει το πεδίο, προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί ο πόλεμος που προέκυψε απο την ρωσο-ουκρανική κρίση, αρχίζουν να απασχολούν τα διπλωματικά και στρατηγικά γραφεία, οι σκέψεις, για το ποια θα είναι η επόμενη περιοχή που θα τεθεί ένα ζήτημα τύπου “Ουκρανίας”, μιας και διαπιστώθηκε μία πολύ μεγάλη ευκολία στον τρόπο με τον οποίο η Ρωσία έκανε την επέμβαση και τα αργοπορημένα αντανακλαστικά της διεθνούς κοινής γνώμης.
Έμπειροι στρατηγικοί αναλυτές, κάνουν λόγο και αναφέρουν ότι η επόμενη κίνηση θα είναι από πλευράς του επίσης μονάρχη της Τουρκίας, τον επονομαζόμενο “νεο-Σουλτάνο” Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Και θα αφορα τη Βόρεια Κύπρο, που παρανόμως κατέχει με στρατιωτική κατοχή απο το 1974.
Ποιος θα διευκολύνει μία τέτοια κίνηση;
Πρωτίστως η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, που ανάλογα με το τι θα αποφανθούν για την περίπτωση της Ρωσίας την Ουκρανία, θα δημιουργηθεί δεδικασμένο και άρα πεδίο ανάπτυξης παρόμοιων φιλοδοξιών.
Η Κύπρος, εξετάζει με πολύ προσοχή τις κινήσεις του Ερντογάν απέναντι στην κρίση της Ουκρανίας, αποκωδικοποιεί τις αντιδράσεις του και το διπλωματικό παιχνίδι που επιχειρεί. Το μαρτυρικό νησί, παράλληλα πρέπει να σημειώσουμε ότι εξαρτάται κατά πολύ σε επίπεδο οικονομίας απο τη Ρωσία αλλά και την Ουκρανία, μιας και οι ολιγάρχες επιχειρηματίες έχουν εκεί τεράστιες επενδύσεις τουριστικού και όχι μόνο επιπέδου.
Για την Ελλάδα όμως, τα ζητήματα είναι δύο: και η Κύπρος και η Θράκη, διότι ο Ερντογάν, δεν αποκλείεται να προσπαθήσει να μιμηθεί τον Ρώσο φίλο του, και να αναζητήσει “λύσεις” για τη δική του εισβολή, όχι κατ’ ανάγκη πολεμικού χαρακτήρα, αλλά σίγουρα με σκοπό να αλλάξει τα σύνορα και σίγουρα να έχει “πόδι” συνδιοίκησης στις περιοχές αυτές.
Μπορεί ο Ερντογάν σήμερα να είναι σε δεινή οικονομική θέση, μπορεί η κοινωνία να “βοά” εναντίον του, μπορεί οι σύμμαχοί του να τον στηρίζουν την ύστατη στιγμή της κατάρρευσής του, όμως όλοι αναγνωρίζουν την ευελιξία που διαθέτει και μπορεί να παραμένει στο παιχνίδι της γεωπολιτικής στην ευρύτερη περιοχή.
Οι σχέσεις του διαχρονικά με τη Γερμανία, αποτελεί γι’ αυτόν το μόνιμο καταφύγιο απέναντι στις αντιδράσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι συμμαχία με τον ρωσικό παράγοντα, του δίνει τη δυνατότητα, εμμέσως να έχει σύμμαχο και την Κίνα, όσο και αν αυτό φαντάζει απο αστείο έως ανέκδοτο!
Το Ισραήλ και άλλα κράτη της Αραβικής πλευράς, δεν είναι σε άμεση ρήξη μαζί του, και υπάρχει σοβαρός λόγος γι’ αυτό.
Η παροδική “αποχώρηση” απο την προκλητικότητα στα πεδία γεωτρήσεων, δε σημαίνει ότι ο Ερντογάν έχει παραιτηθεί των αξιώσεών του.
Η επίσης παροδική “αδράνεια” στην περιοχή της Θράκης, τουλάχιστον επιχειρησιακά, και η μή εργαλειοποίηση άμεσα του μεταναστευτικού, δε σημαίνει ότι ο “νεο-Σουλτάνος” έχει ξεχάσει το ουσιαστικό του σχέδιο που είναι η συνδιοίκηση. Μία συνδιοίκηση που εν πολλοίς έχει πετύχει έμμεσα.
Καταλήγω και λέγω ότι, οι γεωπολιτικές εξελίξεις, εάν δεν προκύψει ένας αλόγιστος γενικευμένος πόλεμος, που θα αλλάξει άρδην την παγκόσμια κατάσταση, φέρνει στο πεδίο συζητήσεις για ηγέτες χωρών με ίδια “πιστεύω” και ίδιες “αντιλήψεις” με αυτές του κ. Πούτιν, για περιοχές δικού τους ενδιαφέροντος.
‘Αμεσα μας αφορούν η Κύπρος και η Θράκη και δευτερευόντως το τι θα γίνει και με άλλες περιοχές της νότιας Βαλκανικής χερσονήσου.
Εύχομαι, όλα όσα καταθέτω στο σημερινό μου άρθρο, να αποτελέσουν εν τέλει εικασίες, σκέψεις, ανησυχίες και όχι την επόμενη ημέρα της λήξης του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου!
Δεν υπάρχουν σχόλια