Γιατι ο Ερντογάν εμπλέκεται στην κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή;

*Του Παναγιώτη Πεντζουρίδη, Δημοσιογράφου, Γενικού Διευθυντή του Θράκικού Πρακτορείου Ειδήσεων

Ηταν σχεδόν σίγουρο, ότι πίσω απο την έκρηξη των γεγονότων στη Μ. Ανατολή, θα βρίσκονταν τελικά ο Πρόεδρος της Τουρκίας. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Η επι χρόνια επιχειρούμενη πολιτική του εκτουρκισμού των αδύναμων μουσουλμανικών κοινοτήτων, μέσω της εκπαίδευσης αλλά και της χρηματοδότησης θρησκευτικών χώρων λατρείας, κατ’ ουσία έδειχνε τις πραγματικές προθέσεις του “νεο-Σουλτάνου”.

Η ανάμειξη της Ελλάδας, σε διπλωματικό επίπεδο και η σύσφιξη των διμερών σχέσεων με το Ισραήλ, εξόργισε τον Τούρκο ηγέτη, όπως το ίδιο τον εξόργισε και η αναπτυξη σχέσεων με Λιβύη και Αίγυπτο, θέτοντάς τον απο ισχυρό παίχτη σε “εν αμφιβόλω” θεατή των γεγονότων, αφού κατέρρευσε κάθε του προσπάθεια για ποδηγέτηση του διπλωματικού πεδίου.

Ετσι, η μόνη ελπίδα του απελπισμένου τούρκου πολιτικού, ήταν και παραμένει η “εκδίκηση”, όσο αυτή μπορεί να προωθηθεί μέσω των υπόγειων διαδρομών του ανοχύρωτου Ισλάμ.

Είναι όμως μόνο ο Ερντογάν ο “παίκτης” στη Μέση Ανατολή, που λειτουργεί ως υπαίτιος της σημερινής κατάστασης, με την επιχειρούμενη πολιτική του “Παντουρκισμού”; Οχι φυσικά.

Ο σημαντικότερος παράγοντας είναι τα όσα άφησε πίσω της η πολιτική του πρώην Αμερικανού Προέδρου Ντ. Τράμπ, που άφησε σε ένα θωλό περιθώριο το Παλαιστινιακό, με το Ισραήλ και τα Αραβικά κράτη να επιχειρούν συμφωνίες επικίνδυνες για την ισορροπία στην περιοχή, αφήνοντας “πόρτες ανοιχτές” – όπως ομολογούν ξένοι διπλωμάτες, στον κάθε επίδοξο ρυθμιστή – νεοθωμανιστή όπως ο Ερντογάν.

Βεβαίως, ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάϊντεν, έχει διαφορετική πολιτική αντίληψη και έχει ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες συνομιλιών για την αποκλιμάκωση στο Ισραήλ. Επιχειρεί και φαίνεται να το καταφέρνει, να θέσει στο περιθώριο τον Ερντογάν και τους ακολούθους του, βάζοντας στο τραπέζι των συζητήσεων εκείνους που υφίστανται στο πρόβλημα εντός και όχι τους εξωγενείς παράγοντες.

Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, ο Ερντογάν παίζει για άλλη μία φορά το σκληρό παιχνίδι του Παντουρκισμού και του Νεοθωμανισμού στη Μέση Ανατολή, θέλοντας απο εκεί να αντλήσει τη δύναμη που εκείνος νομίζει για τη διατήρησή του στην εξουσία της Τουρκικής Προεδρίας.

Ενα παιχνίδι επικίνδυνο, που μέχρι πρότεινος ετύγχανε και της απολύτου έγκρισης του αδιάφορου Ντ. Τραμπ. Σήμερα όμως βρίσκει και τη σθεναρή αντίσταση των υπολοίπων παραγόντων, όπως της Ελλάδος αλλά και της Αμερικής που χαράζουν μία νέα πολιτική ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.