GRID_STYLE
TRUE

Classic Header

{fbt_classic_header}

ΠΗΓΗ Α.Ε

ΤΙΤΛΟΙ ΕΙΔΗΣΕΩΝ:

latest

ISTIKBAL



«Μπλόκο» στον Ερντογάν: Η Ελλάδα «σβήνει» τα σχέδια του «σουλτάνου» - Ποιες οι επόμενες κινήσεις

Οι συμμαχίες της Ελλάδας με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ και Άραβες «εγκλωβίζουν» το τουρκικό καθεστώς - Πώς οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν και πάλι δράση στην ...


Οι συμμαχίες της Ελλάδας με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ και Άραβες «εγκλωβίζουν» το τουρκικό καθεστώς - Πώς οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν και πάλι δράση στην Ανατολική Μεσόγειο - Η ξεκάθαρη θέση του Παρισιού, η στρατηγική συνεργασία με την Ιερουσαλήμ και ο μουσουλμανικός κόσμος που γυρίζει την πλάτη στην Τουρκία
Ο Γάλλος γεωγράφος Andre Siegfried, το 1940, λίγο πριν τη σύγκρουση των δυνάμεων του Άξονα με τους Βρετανούς για τον έλεγχο της Αιγύπτου, είχε χαρακτηρίσει την Ανατολική Μεσόγειο «σταυροδρόμι των ηπείρων... τόσο σημαντικό, ώστε... αν γνώριζα ποιος, σε έναν αιώνα ή σε πέντε χρόνια, θα κυριαρχεί εκεί, δεν θα... αναρωτηθώ ποιος θα κυριαρχήσει στον κόσμο».

Η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί τις τελευταίες δεκαετίες ένα σημείο έντονων θρησκευτικών, εθνοτικών και διακρατικών συγκρούσεων. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, η διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής, η διακίνηση ναρκωτικών και η μετανάστευση είναι μόνο μερικά ζητήματα τα οποία απασχολούν την περιοχή και μπορούν να δημιουργήσουν κινδύνους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πρόκειται σαφέστατα για μια μικρή περιοχή στον παγκόσμιο χάρτη, αλλά ενδεχομένως να αποτελεί την περιφέρεια με την μεγαλύτερη στρατηγική σημασία στον κόσμο, που έλκει εξωτερικούς δρώντες να εμπλακούν στα ενδοπεριφερειακά της ζητήματα τόσο για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα τους όσο και για να ρυθμίσουν τις διενέξεις της περιοχής.

ΗΠΑ, Γαλλία, Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία είναι μερικές μόνο από τις χώρες που διαχρονικά έχουν αναμειχτεί σε μεσογειακές συγκρούσεις επιχειρώντας να ελέγξουν το «σταυροδρόμι» Ευρώπης – Αφρικής – Ασίας και να κυριαρχήσουν σε ζωτικούς τομείς συμφερόντων τους.

Η κρίση του Σουέζ το 1956 επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να κυριαρχήσουν, ενώ το τέλος του Ψυχρού Πολέμου βρήκε την Ουάσινγκτον να έχει τον απόλυτο έλεγχο της περιοχής. Ωστόσο, οι αποτυχίες των αμερικανικών παρεμβάσεων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, αλλά και το τεράστιο κόστος, μείωσαν την αμερικανική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Το… κενό των ΗΠΑ επιχείρησαν ανά διαστήματα να εκμεταλλευτούν χώρες όπως η Ρωσία ή ακόμα και το Ιράν, ενώ η Τουρκία του καθεστώτος Ερντογάν είδε την διαμορφωθείσα κατάσταση ως ευκαιρία να αναδειχθεί περιφερειακή δύναμη.

Η στρατιωτική εμπλοκή της σε Συρία και Λιβύη, η πρόταση για λύση δύο κρατών στην Κύπρο, η παράνομη συμφωνία για ΑΟΖ με την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη, οι επιθετικές ενέργειες κατά της Ελλάδας με - αποκορύφωμα την εισβολή του ORUC REIS στην ελληνική υφαλοκρηπίδα - και οι συνεχείς στρατιωτικές παρεμβάσεις από τον Καύκασο μέχρι την Σομαλία και το Σουδάν, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα της απόπειρας της Τουρκίας να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου.

Η πολιτική της Άγκυρας στηρίζεται στις ένοπλες απειλές, όπως το casus belli, στην υιοθέτηση του Νέο-Οθωμανισμού στην εξωτερική πολιτική (δηλαδή της ενεργής πολιτικής εμπλοκής της Τουρκίας σε γειτονικές χώρες που αποτελούσαν κάποτε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), αλλά και στον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου. Ήταν και παραμένει ο κακός γείτονας των υπόλοιπων κρατών της Ανατολικής Μεσογείου, αφού όχι μόνο καταπατά τα δικαιώματα των άλλων, εισβάλλοντας στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, στην κυπριακή ΑΟΖ, στην συριακή και ιρακινή επικράτεια, καθώς και στη Λιβύη, αλλά και αμφισβητεί το νόμιμο δικαίωμα των άλλων να ασκήσουν τα αυτονόητα και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Η πολιτική αυτή επιτρέπει στον Ερντογάν να συσπειρώνει το ακροδεξιό ακροατήριο της Τουρκίας, αποπροσανατολίζοντάς το από τα πραγματικά προβλήματα. Ειδικά τώρα που οι οικονομικές προοπτικές εξελίσσονται αρνητικά, το ιδεολογικό στοιχείο, η μεγαλομανία και η εξωστρεφής επιθετικότητα, έχουν καταστεί απαραίτητα.

Ωστόσο, είναι αμφίβολο πόσο βιώσιμη είναι η πολιτική αυτή. Οι μεγάλες δυνάμεις δύσκολα θα ανεχθούν τουρκική κυριαρχία στο σταυροδρόμι της Ανατολικής Μεσογείου. Η Γαλλία και ο Εμάνουελ Μακρίν έχουν διαμηνύσει πως οποιαδήποτε ενέργεια της Άγκυρας θα βρίσκει το Παρίσι απέναντι, ενώ και η πανίσχυρη στρατιωτικά Αίγυπτος του προέδρου Σίσι έχει αντιληφθεί πως το συμφέρον της είναι με την Ελλάδα και την Ευρώπη και όχι με τον ακραίο ισλαμισμό.

Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά από αρκετά χρόνια αδράνειας στην περιοχή, φαίνεται πως η κυβέρνηση Μπάιντεν προτίθεται να αναθεωρήσει τις φιλοδοξίες της για την Ανατολική Μεσόγειο. Φυσικά, θα ήθελε να έχει σύμμαχο την Τουρκία, μιας και η γεωστρατηγική της θέση είναι εξαιρετικά πολύτιμη στον «πόλεμο» με την Κίνα και τη Ρωσία, ωστόσο, η «λυκοσυμμαχία» Ερντογάν – Πούτιν την αναγκάζει να αναθεωρήσει τις απόψεις της για το ποιος είναι φίλος στην περιοχή.

Η Ελλάδα ως μοναδική χώρα μέλος του ΝΑΤΟ αλλά και της ΕΕ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και σε συνδυασμό με την προνομιακή γεωγραφική της θέση, αποτελεί πολλαπλασιαστή ισχύος για τις Ηνωμένες πολιτείες που αρχίζουν να λαμβάνουν πιο ενεργό ρόλο στα δρώμενα της περιοχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παρουσία αυτές τις ημέρες του αεροπλανοφόρου USS Dwight D. Eisenhower (CVN-69) στην Μεσόγειο, όχι απλά για να συμμετάσχει σε ασκήσεις με το Πολεμικό μας Ναυτικό και την Αεροπορία, αλλά για να δέσει στο ναύσταθμο της Σούδας, σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού και με ηχηρά μηνύματα προς… ανατολάς!

Δεν υπάρχουν σχόλια