Ο Σαμπάν Ραμαντάν Ογλού είναι ένας από τους κεντρικούς «πυλώνες» του Λεύκιππου Ξάνθης, από τις πρώτες μέρες της ίδρυσής του. Ακολουθεί με τη...
Ο Σαμπάν Ραμαντάν Ογλού είναι ένας από τους κεντρικούς «πυλώνες» του Λεύκιππου Ξάνθης, από τις πρώτες μέρες της ίδρυσής του. Ακολουθεί με την κάμερά του τις δράσεις του συλλόγου, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας, αλλά εκτός από αυτό… γεμίζει με την θετική του αύρα και την καλλιτεχνική του διάθεση την καθημερινότητα του Λεύκιππου.
Η «ιστορία» μας ξεκινά κάπου το 1963 με τον Σαμπάν να έρχεται στον κόσμο και να θυμάται με νοσταλγία τα παιδικά του χρόνια στην Ξάνθη. Τον πατέρα του να τον συμβουλεύει, να φροντίζει με σπουδή τα καναρίνια του στο σπίτι και να δίνει «κίνητρο» στον μικρό Σαμπάν, τη μητέρα του να τον φροντίζει και την οικογένεια να έχει σαν στάση ζωής το ρητό «στη ζωή ήρθαμε για να δίνουμε χαρά στους άλλους και να προσπαθούμε καθημερινά να μην πικραίνουμε τους συνανθρώπους μας». Ο Σαμπάν σε μικρή ηλικία με παρότρυνση του πατέρα του, μαθαίνει την τέχνη του μαραγκού σε γνωστό ξυλουργείο της οδού Κομοτηνής, αθλείται τακτικά, αλλά παράλληλα ανακαλύπτει και μια φωτογραφία του πατέρα του «τραβηγμένη» το 1951, στην οποία κρατά μια φωτογραφική μηχανή, κάτι που «εξάπτει» τη φαντασία του μικρού γιου.
«Στη ζωή πρέπει να βλέπεις πάντα μπροστά και ποτέ πίσω» λέει συχνά-πυκνά ο Σαμπάν που εξελίσσεται σαν μαραγκός, αλλά παράλληλα συνεχίζει με πάθος τη γυμναστική σε καθημερινή βάση, κερδίζει την 5η θέση στην «ιστορική» διαδρομή Κιμμέρια-Ξάνθη το 1980 μεταξύ νέων συναθλητών, ενώ οι εξορμήσεις στη φύση και στο περιβάλλον αποτελούν σχεδόν καθημερινή δραστηριότητα.
Κάποια χρόνια αργότερα μια τυχαία συνάντηση με τον συγχωρεμένο τον Χρήστο τον Φανίδη, ιδιοκτήτη του Photo Flash επί της Ανδρέου Δημητρίου, του «θυμίζει» το μικρόβιο» της φωτογραφίας. Ο Σαμπάν κάνει το 1998 την πρώτη του λήψη με πρωτοβουλία του Φανίδη σε τελετή γάμου στο γραφικό εξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονος στα Άβδηρα και «κολλάει» με την πάροδο του χρόνου με την φωτογραφική μηχανή που δεν αποχωρίζεται ποτέ από τότε. Ένας κοκκινοκεφαλάς, ένα άγνωστο αρχικά πτηνό δίπλα στο σπουργίτι, γίνεται αφορμή να εντρυφήσει στον θαυμαστό κόσμο των πτηνών του τόπου του, της Ξάνθης.
«Όλα κινούνται γύρω από τη μεγάλη μου αγάπη για την Ξάνθη» δηλώνει, «άλλωστε αυτό με οδηγεί με πάθος στη συλλογή παλιών φωτογραφιών της Ξάνθης, έχω περίπου 20.000 τις οποίες έχω σκανάρει και μελετήσει μία προς μία, λατρεύω την ιστορία του τόπου μου και πιστεύω ακράδαντα ότι οι φωτογραφίες που μαζεύουμε δεν ανήκουν σε εμάς, αλλά στην πόλη μας, στις επόμενες γενιές, στην ιστορία αυτού του ακριτικού Νομού της Ελλάδας».
-Η βαθιά φιλία 20 ετών με την οικογένεια Σαββίδη, είναι να πει το «ναι» χωρίς δεύτερη σκέψη στη συνεργασία με τον Λεύκιππο:
«Εγώ μπάσκετ δεν έχω παίξει ποτέ, αλλά θέλω να μεταλαμπαδεύσω κάποιες αξίες στα παιδιά του συλλόγου, θέλω όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι να αποτελούμε παράδειγμα με ό,τι καλό κάνουμε, με ένα χαμόγελο, με μια καλή πράξη, με την αφοσίωση στην τέχνη του ο καθένας» υποστηρίζει με ένα χαμόγελο στα χείλη, ο Σαμπάν που συν τοις άλλοις είναι και “ένθερμος” εθελοντής αιμοδότης!
«Μέσα στον Λεύκιππο αισθάνομαι τυχερός, χαίρομαι με τη χαρά των φίλων μου, η αγάπη και η φιλία είναι το πιο όμορφο πράγμα και αυτό δεν μαθαίνεται, έτσι γεννιέσαι κι έτσι πορεύεσαι με τη χαρά να προσφέρεις χωρίς όφελος. Μέσα από την καλή παρέα, γίνεσαι καλύτερος, παίρνεις αβίαστα και μια μόρφωση που σε βοηθά να σκέφτεσαι καλύτερα, να μιλάς καλύτερα και να πράττεις καλύτερα» προσθέτει.
-Και τώρα που η αγωνιστική δράση έχει διακοπεί;
«Τώρα γυμναστική κάθε μέρα, δουλειά ως μαραγκός και συχνές εξορμήσεις στη φύση για να φωτογραφίσω τα πουλιά του τόπου, με το δικό μου «όπλο» που είναι ο φωτογραφικός φακός».
Ο «Άγιος Σαμπάνιος ο… τζάμπα πάμε» όπως τον αποκαλούν με την «πινελιά» του Ματθαίου Σαββίδη, ένα ψευδώνυμο που υποδηλώνει να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή της ζωής σου, δεν σταματά να ονειρεύεται, να χαμογελά, να κλαίει ενίοτε σαν… μικρό παιδί και να τριγυρίζει στον αστικό ιστό με την φωτογραφική του μηχανή. Αν τον συναντήσει κανείς, θα νιώσει σίγουρα πώς μπορεί ένας «ευαίσθητος» φωτογραφικός φακός να αποτυπώσει με αγάπη τη φύση, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα η έκδοση του λευκώματος «Τα πουλιά του τόπου μου» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του θρακικού περιοδικού ΕΝΔΟΧΩΡΑ και διατίθεται στο STUDIO ITALOS (Τσιμισκή 10-Ξάνθη) πριν έναν χρόνο και αποτελεί μια έκδοση, αφιερωμένη στους ατίθασους - φτερωτούς κατοίκους της θρακικής υπαίθρου και μας προσφέρει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ταξίδι σε έναν κόσμο τόσο μαγικό… όπως αυτός του δικού μας Σαμπάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια