Ξημερώνοντας η επετειακή ημερομηνία του έπους του 40, έψαξα μέσα μου να βρω κάτι που θα άξιζε τον κόπο να μοιραστώ μαζί σας.
Με το Xanthi Channel, 20 χρόνια μπροστά, βρέθηκα στο σπίτι του αείμνηστου Γρηγόρη Λεοντιάδη.
Στο οικοδομικό συγκρότημα των πολυκατοικιών κάπου απέναντι από την Πυροσβεστική.
Κάπου 4ος ή 5ος όροφος.
Ο Γρηγόρης Λεοντιάδης είχε χάσει την πολυαγαπημένη του σύζυγο.
Mε αθλητικό παράστημα και συνήθεια να περπατά καθημερινά αρκετά χιλιόμετρα.
Του είχε ήδη απονεμηθεί το χρυσό μετάλλιο του Δήμου της ΞΑΝΘΗΣ.
Το έδειχνε γεμάτος υπερηφάνεια και συγκίνηση.
Ύστερα ξεκίνησε να μας εξιστορεί ανατρέχοντας 60 χρόνια μπροστά, στο 1940.
Η 28η Οκτωβρίου τον βρήκε νιόπαντρο. Συζευγμένο μόλις 2 εβδομάδων.
Παρουσιάστηκε με το βαθμό του λοχία.
Γραμμή, για την πρώτη γραμμή.
Στα τμήματα προκάλυψης.
Αυτά που πρώτα πέρασαν τα συρματοπλέγματα των συνόρων μπαίνοντας στην Αλβανία.
Ο Ελληνικός Στρατός με αναπτερωμένο ηθικό είχε αρχίσει την επική ανατροπή.
΄΄ Από τους πρώτους που περάσαμε τη μεθόριο μέσα στον ορυμαγδό των βομβών, το ασταμάτητο κροτάλισμα των πολυβόλων, τις ιαχές ΑΕΡΑ, ΤΟΥΣ ΦΑΓΑΜΕ, ΠΑΙΔΙΑ... ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΑΙΔΙΑ...
Στην ανάπαυλα όλων αυτών κοίταζα στο ρολόι μου. Δώρο από το γάμο μας... Δεν έβλεπα ούτε την πλάκα του, ούτε τους δείκτες...Μόνο ψείρες πανάθεμά τες...Τι να ξέρουν οι ψείρες από γαμήλια δώρα...ήρθαν και φώλιασαν πάνω μας, όπου αλλού έβρισκαν πρόσφορους χώρους...σε όλους...σε όλες...
Τις Ηπειρώτισσες με τα πολεμοφόδια στις πλάτες...τους ηρωικούς ημιονηγούς...ποιόν να πεις...ποιόν να αφήσεις...μορφές βγαλμένες από ψυχές σφυρηλατημένες... από ένα υλικό... δύσκολο να το πεις...δυσκολότερο να το βρεις...
Ύστερα τα δικά μας...οι πρώτες βοήθειες στους τραυματίες, η μεταφορά τους, η όποια περίθαλψη μέσα στα χιόνια με τα κρυοπαγήματα, όλα τάλλα...
Αφού τέλειωναν αυτά, χαμηλόφωνα ο Λοχαγός να μηνύει πρώτα στους τραυματίες, μετά σε όλους εμάς, πως απόψε παρά το κρύο θα χρειαστεί να θυσιάσουμε...κάποιες κουβέρτες...από τις ελάχιστες που είχαμε και μοιραζόμασταν...
Με κάλυψη από τον ουλαμό, κάποιοι έπρεπε να κινηθούν αθέατοι προς το ιταλικό τανκ που μας θέριζε την ημέρα...να ρίξουν μια ή περισσότερες ανάμεσα στους τροχούς και τις ερπύστριες...να το μπλοκάρουμε...για να το κάνουμε δικό μας...
ΠΑΙΔΙΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΑΙΔΙΑ...ύστερα ξέραμε τι θα έπρεπε να κάνουμε...άλλωστε μετά το μπλοκάρισμα των τροχών είχαν περάσει τα δύσκολα...τα υπόλοιπα ήταν εύκολα...΄΄.
Μας είπε πολλά ακόμα εκείνο το βράδυ ο Γρηγόρης Λεοντιάδης, δοξάζοντας το Θεό κάθε τόσο που τον αξίωσε να γυρίσει στην ΞΑΝΘΗ, να κάνει οικογένεια, να είναι στο επάγγελμά του, τη φωτογραφία.
Την έφτασε σε μεγάλα ύψη.
Γρηγόρης ο πρωτοπόρος.
Τα ίδια ο εγγονός Γρηγόρης που έμεινε στο επάγγελμα ολοένα προάγοντάς το.
Κατοικώ στην οδό Αδριανουπόλεως, απέναντι από το Δασαρχείο.
Κάθε χρόνο, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, στο άκουσμα της καμπάνας από τον Ιερό Καθεδρικό Ναό της του Θεού Σοφίας, φέρνω στο νου το Γρηγόρη Λεοντιάδη.
Εφέτος θέλησα να του κάνω ένα ξεχωριστό αφιέρωμα.
Εκεί που αναπαύεται, με όλους εκείνους που έγραψαν κόντρα σε κάθε λογική το έπος του 40, κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ, αναλογιζόμαστε τις θυσίες, υποσχόμενοι τα δέοντα.
Στέλιος Αρσενίου
Δεν υπάρχουν σχόλια