Γράφει ο Ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Κύρτσος Επί μία δεκαετία υπογράμμιζα, σαν δημοσιογράφος και εκδότης, ότι είχε χαθεί ο έλεγχος ...
Επί μία δεκαετία υπογράμμιζα, σαν δημοσιογράφος και εκδότης, ότι είχε χαθεί ο έλεγχος στη δημόσια δαπάνη για φάρμακα και πως η κατασπατάληση δημόσιου χρήματος σε αυτόν τον τομέα ήταν ένας από τους παράγοντες που επιτάχυναν την υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου.
Είχα επισημάνει ότι οι εύκολες και υψηλές συντάξεις, οι μαζικοί διορισμοί στο Δημόσιο και στην τοπική αυτοδιοίκηση, οι υπερβολικές δαπάνες για την Εθνική Άμυνα και ο τριπλασιασμός της δημόσιας δαπάνης, η οποία εκτοξεύτηκε στα 6 δισ. τον χρόνο, θα μας οδηγούσαν σε αδιέξοδο.
Εκκωφαντική σιωπή
Δεν θυμάμαι να με υποστήριξε κανείς στον δημόσιο προβληματισμό μου, ενώ οι σημερινοί Ροβεσπιέροι στήριζαν με πάθος την αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης. Ήθελαν δωρεάν φάρμακο για τον λαό χωρίς καμία επιβάρυνση των ασφαλισμένων, γεγονός που οδηγούσε σε διαχειριστική ασυδοσία. Είχαν επιβάλει συνταγογράφηση χωρίς οικονομικό όριο και έδιναν τη μάχη για την καρδιά και το μυαλό των φαρμακοποιών οι οποίοι δήλωναν ότι θα μετατρέψουν τα φαρμακεία τους σε εκλογικά κέντρα για όποιον τους εξασφάλιζε υψηλή κερδοφορία σε βάρος των δημόσιων οικονομικών. Παράλληλα, οι αρμόδιοι των κρατικών νοσοκομείων πολλαπλασίασαν, για τους δικούς τους λόγους, τη φαρμακευτική δαπάνη. Όλα αυτά έγιναν στο όνομα του λαού και με αναφορά στην αναμφισβήτητη πρόοδο της επιστήμης, η οποία έχει ένα συγκεκριμένο οικονομικό κόστος, το οποίο πρέπει να καλυφθεί.
Η εκμετάλλευση του σκανδάλου
Όσα έχουν συμβεί με τη Novartis και με τις άλλες φαρμακοβιομηχανίες είναι εξ ορισμού σκανδαλώδη παρά το γεγονός ότι δεν έχει διευκρινιστεί τι ακριβώς έχει συμβεί. Κατά την άποψή μου το σκάνδαλο είναι στην πλευρά των κυβερνήσεων και των πολιτικών κομμάτων τα οποία είχαν αποδοθεί σε έναν ανταγωνισμό για το ποιος θα ανεβάσει τις δημόσιες δαπάνες ανεξάρτητα από τον κίνδυνο υπερχρέωσης του ελληνικού Δημοσίου και ουσιαστικής χρεοκοπίας του.
Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα για το σκάνδαλο της Novartis είναι εντυπωσιακά αλλά προς το παρόν δεν μοιάζουν καθοριστικά. Στηρίζονται σε ανώνυμες μαρτυρίες στελεχών της φαρμακοβιομηχανίας που παίζουν στη συγκεκριμένη περίπτωση τον ρόλο του μασκοφόρου με βάση πρακτικές της αμερικανικής Δικαιοσύνης, οι οποίες όμως δεν έχουν σχέση με τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό.
Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει δύο προβλήματα στην πολιτική διαχείριση του διαχρονικού σκανδάλου με τη φαρμακευτική δαπάνη του Δημοσίου. Δεν μπορεί να τεκμηριώσει ότι ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση είχαν δώσει μάχη για τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης του Δημοσίου εφόσον υπερθεμάτιζαν σε όλες τις πολιτικές που οδήγησαν στον πολλαπλασιασμό του.
Επίσης, η πολιτική στόχευση του Μαξίμου είναι επιλεκτική και αναδεικνύει την υποτιθέμενη ανάμειξη στελεχών της ΝΔ με πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή, όπως είναι ο κ. Σαμαράς και ο κ. Γεωργιάδης, υποβαθμίζοντας τη συμμετοχή άλλων τους οποίους κατά περιόδους θεωρεί συνεργάτες της. Και αυτό το κυβερνητικό αφήγημα είναι προβληματικό γιατί Σαμαράς και Γεωργιάδης έβαλαν τις αναγκαίες υπογραφές για να μπει τάξη στο σύστημα, να μειωθεί η φαρμακευτική δαπάνη του Δημοσίου και να προστατευτεί, στο μέτρο του δυνατού, το δημόσιο συμφέρον. Για τις επιλογές τους αυτές δέχτηκαν σκληρές επιθέσεις και γνώρισαν τεράστια πολιτική φθορά με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θεωρούσε -σαν αντιμνημονιακή δύναμη που ήταν εκείνη την εποχή- αδιανόητες τις περικοπές των συγκεκριμένων δημόσιων δαπανών.
Οι κυβερνητικοί χειρισμοί επιβεβαιώνουν τον κανόνα του ελληνικού Δημόσιου βίου ότι οι προσπάθειες κάθαρσης είναι πολιτικά βρώμικες.
