Ειλικρινά κάθε φορά που περνώ από το “φοιτητικό “εστιατόριο” στην οδό Λευκίπου και βλέπω τους φοιτητές στην ουρά με κρύο, αγιάζι και καύ...
Ειλικρινά κάθε φορά που περνώ από το “φοιτητικό “εστιατόριο” στην οδό Λευκίπου και βλέπω τους φοιτητές στην ουρά με κρύο, αγιάζι και καύσωνες, αναρωτιέμαι αν ήταν κάποιο παιδί που ο πατέρας του να είναι μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας της Ξάνθης, θα στηνόταν στην ουρά και κάτω από αυτές τις συνθήκες για να φαΐ ένα πιάτο φαγητό σαν άνθρωπος;
Τότε γιατί οι επιστήμονες της Ξάνθης που μαζί με την γνώση, διδάσκουν και την ποιότητα ζωής, πώς ανέχονται αυτές τις εικόνες; Ξαναρωτώ αν ήταν το δικό τους το παιδί, θα επέτρεπαν να τρώει μία μπουκιά ψωμί κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες;
Αλήθεια ποια θα είναι η εικόνα των φοιτητικών τους χρόνων από την Ξάνθη;
Τιμούν την Ξάνθη, την πόλη της φιλοξενίας αυτές οι απάνθρωπες εικόνες;
Τιμούν τους αυριανούς επιστήμονες αυτές οι εικόνες;
Γιατί δεν παρεμβαίνει ο Αντιπεριφερειάρχης, ο δήμαρχος της Ξάνθης για να πει στην “επιστημονική” κοινότητα ότι η φιλόξενη Ξάνθη δεν είναι τριτοκοσμική.
Αλήθεια η Αστυνομική Διεύθυνση Ξάνθης γιατί δεν παρεμβαίνει αφού η εικόνα εκτός από το ότι προσβάλλει την νοημοσύνη, την καλαισθησία, και τον ανθρωπισμό, κρύβει κινδύνους; Κινδυνεύουν οι ζωές των παιδιών κάθε φορά που η ουρά φτάνει στην άκρη του δρόμου και αρκεί μία μικρή “στραβοτιμονιά” ή “μία κακιά στιγμή” για να θρηνήσουμε νέους ανθρώπους.
Τελικά πρέπει πρώτα να γίνει το “κακό” για να κινηθούν οι φορείς;
Τελικά πόσο κοστολογούν την ζωή των νέων ανθρώπων το Υπουργείο Παιδείας, το πανεπιστήμιο και η Ελληνική Αστυνομία;
