Μια νέα μελέτη διερευνά τους λόγους πίσω από τη διαδικασία με την οποία τα ζευγάρια παίρνουν τις αποφάσεις τους σχετικά με την κοινή τ...
Μια νέα μελέτη διερευνά τους λόγους πίσω από τη διαδικασία με την οποία τα ζευγάρια παίρνουν τις αποφάσεις τους σχετικά με την κοινή τους πορεία. Φαίνεται πως οι λόγοι για τους οποίους τα ζευγάρια αποφασίζουν να μείνουν μαζί ή να χωρίσουν ποικίλουν, ενώ ταυτόχρονα η υποκειμενική εμπειρία της λήψης αυτής της απόφασης μπορεί να επιφέρει στα άτομα μεγάλη ψυχική φθορά και δυσφορία.
Η μελέτη διεξήχθη από ερευνητες του πανεπιστήμιου της Utah και του πανεπιστήμιου του Toronto και τα ευρήματα τους δημοσιευτήκαν στο Social Psychological and Personality Science.
Στην πρώτη φάση της έρευνας οι συμμετέχοντες ερωτήθηκαν με ανοιχτές ερωτήσεις σχετικά με τους λογούς για τους οποίους θα συνέχιζαν ή θα τερμάτιζαν μια σχέση.
Εξετάστηκαν τρία γκρουπ συμμετεχόντων. Το πρώτο αποτελούταν από 135 φοιτητές που ερωτήθηκαν για τους λογούς συνέχισης ή τερματισμού μιας σχέσης σε υποθετικό επίπεδο. Το δεύτερο αποτελούταν από 137 φοιτητές οι οποίοι είχαν μόλις χωρίσει και ερωτήθηκαν σχετικά με τους λόγους που οδήγησαν στο χωρισμό, πάντα με τη χρήση ανοιχτών ερωτήσεων. Το τρίτο γκρουπ αποτελούταν από εργαζομένους που τη στιγμή της διεξαγωγής της μελέτης βρίσκονταν σε δίλημμα αναφορικά με το αν θα συνεχίσουν ή όχι τη σχέση τους.
Μετά από τις απαραίτητες κωδικοποιήσεις, οι ερευνητές εντόπισαν 27 διαφορετικούς λογούς για παραμονή στη σχέση και 23 για χωρισμό.
Στη δεύτερη φάση της μελέτης, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αυτούς τους λόγους για να σχεδιάσουν ένα ερωτηματολόγιο το οποίο έδωσαν σε μια άλλη ομάδα συμμετεχόντων, οι οποίοι επισης αναρωτιόνταν αν πρέπει να μείνουν ή να διακόψουν στη σχέση τους κατά τη χρονική φάση διεξαγωγής της μελέτης. Επισης αυτό το τελευταίο γκρουπ αποτελούταν από άτομα που είτε έβγαιναν με τον/τη σύντροφο τους ραντεβού είτε ήταν παντρεμένα. Όσοι έβγαιναν ραντεβού είχαν σχέση με μέση διάρκεια τα δυο χρόνια, ενώ οι παντρεμένοι ήταν μαζί για 9 χρόνια κατά μέσο όρο.
Σύμφωνα με τα αποτελεσματα, οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ένα ζευγάρι ήθελε να παραμείνει στη σχέση ήταν η συναισθηματική επένδυση και οικειότητα καθώς κι ένα αίσθημα αφοσίωσης και υποχρέωσης απέναντι στην οικογένεια. Αντιθέτως οι λόγοι που οδηγούσαν στο χωρισμό αφορούσαν την προσωπικότητα του ατόμου, ζητήματα εμπιστοσύνης καθως και την απόσυρση του ενδιαφέροντος του συντρόφου.
Μεταξύ των παντρεμένων και των μη παντρεμένων ζευγαριών οι λόγοι του χωρισμού ήταν παρόμοιοι, οι λόγοι παραμονής στη σχέση όμως διέφεραν. Τα άτομα που δεν είχαν παντρευτεί επικεντρώνονταν κυρίως σε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του συντρόφου που εκτιμούσαν, στη συναισθηματική εγγύτητα και την ευχαρίστηση που αντλούσαν από τη σχέση. Τα παντρεμένα από την άλλη επικεντρώνονταν περισσότερο στην επένδυση που είχαν κάνει στο γάμο τους, στο οικογενειακό καθήκον και τις ευθύνες, καθώς και στο φόβο της αβεβαιότητας.
Σχεδόν το 50% όλων των συμμετεχόντων ανέφεραν πολλούς λογούς τόσο για το χωρισμό όσο και για την παραμονή στη σχέση, αναδεικνύοντας ότι η αμφιθυμία και η αναποφασιστικότητα ήταν αρκετά συχνές. Οι ερευνητές μάλιστα αναφέρουν πως η αμφιθυμία αυτή δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό τα άτομα να πάρουν αποφάσεις. Ακομα και σε σχέσεις που σε έναν τρίτο φαίνονται να μην έχουν κανένα μέλλον, ο χωρισμός μπορεί να είναι πολύ δύσκολος. Επιπρόσθετα, όσο μεγαλύτερη διάρκεια έχει μια σχέση, τόσο πιο δύσκολη είναι η διακοπή της.
Τέλος, επισημαίνουν ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται για κάποιο λόγο. Aπό εξελικτικής άποψης μπορεί κανείς να υποθέσει ότι για τους προγονούς μας ήταν πιο σημαντικό να βρουν ένα σύντροφο από το να βρουν τον σωστό σύντροφο. Ίσως λοιπόν να είναι πιο εύκολο για τον άνθρωπο να συνάπτει σχέσεις από το να χωρίζει.
Η μελέτη διεξήχθη από ερευνητες του πανεπιστήμιου της Utah και του πανεπιστήμιου του Toronto και τα ευρήματα τους δημοσιευτήκαν στο Social Psychological and Personality Science.
Στην πρώτη φάση της έρευνας οι συμμετέχοντες ερωτήθηκαν με ανοιχτές ερωτήσεις σχετικά με τους λογούς για τους οποίους θα συνέχιζαν ή θα τερμάτιζαν μια σχέση.
Εξετάστηκαν τρία γκρουπ συμμετεχόντων. Το πρώτο αποτελούταν από 135 φοιτητές που ερωτήθηκαν για τους λογούς συνέχισης ή τερματισμού μιας σχέσης σε υποθετικό επίπεδο. Το δεύτερο αποτελούταν από 137 φοιτητές οι οποίοι είχαν μόλις χωρίσει και ερωτήθηκαν σχετικά με τους λόγους που οδήγησαν στο χωρισμό, πάντα με τη χρήση ανοιχτών ερωτήσεων. Το τρίτο γκρουπ αποτελούταν από εργαζομένους που τη στιγμή της διεξαγωγής της μελέτης βρίσκονταν σε δίλημμα αναφορικά με το αν θα συνεχίσουν ή όχι τη σχέση τους.
Μετά από τις απαραίτητες κωδικοποιήσεις, οι ερευνητές εντόπισαν 27 διαφορετικούς λογούς για παραμονή στη σχέση και 23 για χωρισμό.
Στη δεύτερη φάση της μελέτης, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αυτούς τους λόγους για να σχεδιάσουν ένα ερωτηματολόγιο το οποίο έδωσαν σε μια άλλη ομάδα συμμετεχόντων, οι οποίοι επισης αναρωτιόνταν αν πρέπει να μείνουν ή να διακόψουν στη σχέση τους κατά τη χρονική φάση διεξαγωγής της μελέτης. Επισης αυτό το τελευταίο γκρουπ αποτελούταν από άτομα που είτε έβγαιναν με τον/τη σύντροφο τους ραντεβού είτε ήταν παντρεμένα. Όσοι έβγαιναν ραντεβού είχαν σχέση με μέση διάρκεια τα δυο χρόνια, ενώ οι παντρεμένοι ήταν μαζί για 9 χρόνια κατά μέσο όρο.
Σύμφωνα με τα αποτελεσματα, οι βασικοί λόγοι για τους οποίους ένα ζευγάρι ήθελε να παραμείνει στη σχέση ήταν η συναισθηματική επένδυση και οικειότητα καθώς κι ένα αίσθημα αφοσίωσης και υποχρέωσης απέναντι στην οικογένεια. Αντιθέτως οι λόγοι που οδηγούσαν στο χωρισμό αφορούσαν την προσωπικότητα του ατόμου, ζητήματα εμπιστοσύνης καθως και την απόσυρση του ενδιαφέροντος του συντρόφου.
Μεταξύ των παντρεμένων και των μη παντρεμένων ζευγαριών οι λόγοι του χωρισμού ήταν παρόμοιοι, οι λόγοι παραμονής στη σχέση όμως διέφεραν. Τα άτομα που δεν είχαν παντρευτεί επικεντρώνονταν κυρίως σε χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του συντρόφου που εκτιμούσαν, στη συναισθηματική εγγύτητα και την ευχαρίστηση που αντλούσαν από τη σχέση. Τα παντρεμένα από την άλλη επικεντρώνονταν περισσότερο στην επένδυση που είχαν κάνει στο γάμο τους, στο οικογενειακό καθήκον και τις ευθύνες, καθώς και στο φόβο της αβεβαιότητας.
Σχεδόν το 50% όλων των συμμετεχόντων ανέφεραν πολλούς λογούς τόσο για το χωρισμό όσο και για την παραμονή στη σχέση, αναδεικνύοντας ότι η αμφιθυμία και η αναποφασιστικότητα ήταν αρκετά συχνές. Οι ερευνητές μάλιστα αναφέρουν πως η αμφιθυμία αυτή δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό τα άτομα να πάρουν αποφάσεις. Ακομα και σε σχέσεις που σε έναν τρίτο φαίνονται να μην έχουν κανένα μέλλον, ο χωρισμός μπορεί να είναι πολύ δύσκολος. Επιπρόσθετα, όσο μεγαλύτερη διάρκεια έχει μια σχέση, τόσο πιο δύσκολη είναι η διακοπή της.
Τέλος, επισημαίνουν ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται για κάποιο λόγο. Aπό εξελικτικής άποψης μπορεί κανείς να υποθέσει ότι για τους προγονούς μας ήταν πιο σημαντικό να βρουν ένα σύντροφο από το να βρουν τον σωστό σύντροφο. Ίσως λοιπόν να είναι πιο εύκολο για τον άνθρωπο να συνάπτει σχέσεις από το να χωρίζει.
