GRID_STYLE
TRUE

Classic Header

{fbt_classic_header}

ΠΗΓΗ Α.Ε

ΤΙΤΛΟΙ ΕΙΔΗΣΕΩΝ:

latest

ISTIKBAL



Γιατί η Συρία είναι τόσο σημαντική

Στις 3 Δεκεμβρίου, το βρετανικό Κοινοβούλιο ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία να επεκτείνει βρετανικές αεροπορικές επιδρομές από το Ιράκ...

Στις 3 Δεκεμβρίου, το βρετανικό Κοινοβούλιο ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία να επεκτείνει βρετανικές αεροπορικές επιδρομές από το Ιράκ και στη Συρία. 

Οι επιθέσεις στο Παρίσι και η πιθανή απειλή και για το Ηνωμένο Βασίλειο, χρησιμοποιήθηκαν ως κύρια αιτιολόγηση. Μέσα σε λίγες ώρες, τα Βρετανικά αεροσκάφη άρχισαν να επιτίθενται σε στόχους και στους τομείς του πετρελαίου στη Συρία. Καθώς δεν πρέπει να μείνει πίσω, το γερμανικό κοινοβούλιο ενέκρινε τις αεροπορικές επιδρομές κατά της Συρίας, την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου. 

Με όλες τις παγκόσμιες δυνάμεις και περιφερειακές δυνάμεις που συμμετέχουν σήμερα στη Συρία, υπάρχει η πίστη από αρκετούς ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι σε πλήρη εξέλιξη. 
Kαι το ερώτημα ποια είναι η σημασία της Συρίας που έχει προσελκύσει δυνάμεις του κόσμου σε αυτό. 

Σε όλη την ιστορία της περιοχής, η Συρία ήταν μέρος της Ανατολικής Μεσογείου Levant, έχει παίξει επανειλημμένα σημαντικό ρόλο από τη μεσαιωνική περίοδο μέχρι την τρέχουσα ημέρα. Για τους Βυζαντινούς η Levant, που σχηματίζεται στην περιοχή γύρω από το πολιτικό κεφάλαιο, την Κωνσταντινούπολη, έγινε η πύλη προς άλλες χώρες. 

Το Levant ήταν επίσης η περιοχή όπου ο μουσουλμανικός κόσμος συναντήθηκε με τον χριστιανικό κόσμο. Το σημείο κλειδί όπου η Βυζαντινή Αυτοκρατορία συνάντησε την Ανατολή. Οι Σταυροφορίες, που αργότερα καθόρισαν τις σχέσεις του Ισλαμ με τον Χριστιανισμό για τους επόμενους αιώνες, είδαν το Levant ως ένα σημαντικό τόπο και αυτό που έπρεπε να καταληφθεί λόγω του ότι είναι η πύλη προς την υπόλοιπο “χαλιφάτο”

Για τους μουσουλμάνους, η Levant κατέχει σημαντική θέση στη λατρεία τους, και είχε την ευλογία των μουσουλμανικών γραφών του Κορανίου. Ως εκ τούτου, τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή αυτή έχουν μια βαθιά επίδραση στην μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο. 

Ήταν η Γαλλία με τη Βρετανία, που χάραξαν τα σύνορα της Μέσης Ανατολής με τη συνθήκη Sykes-Picot κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Συρία δημιουργήθηκε από τους Γάλλους και οργανώθηκε σε μια τέτοια βάση για να κρατήσει τους πληθυσμούς χωρισμένους, ώστε οι Γάλλοι να μπορούσαν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην εξουσία. Η Γαλλία υποστήριξε σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξη μειονοτικών πληθυσμών στη Συρία, προκειμένου να καταστείλει το αίσθημα του αραβικού εθνικισμού και να καταπνίξει το κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας, από το συντριπτικό μουσουλμανικό πληθυσμό, που αποτελούσαν το 78% -80% του συνολικού πληθυσμού της Συρίας, και το οποίο θεωρήθηκε ως απειλή από τη γαλλική αποικιακιοκρατία, καθώς και από τους χριστιανούς και τις ετερόδοξες Κοινότητες (Druzes, Ismailis και Nusayris). 

Πιο συγκεκριμένα η Nusayris ήρθε στην εξουσία ως μειονότητα που ζει εδώ και αιώνες στην αφάνεια στα βουνά της Λατάκειας. Η Γαλλία άλλαξε ακόμα και το όνομά τους στην «Alawis» για να τους δώσει νομιμότητα (σύμφωνα με τον Αλί (RA), ο οποίος ήταν ο τέταρτος χαλίφης, ξάδελφος του Προφήτη και ένας από τους πρώτους προσήλυτους στο Ισλάμ). 

Μέχρι το τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας, ένα μεγάλο μέρος του στρατού εξακολουθούσε να αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις μειονότητες. Ήταν τέτοιες πολιτικές που επέτρεψε στους Alawis να ενταχθούν και να κυριαρχήσουν στο στρατό, την αστυνομία και τις υπηρεσίες πληροφοριών. Η κυριαρχία αυτή συστάθηκε το πραξικόπημα το 1963, όταν οι Alawis βοήθησαν τους Baathists να αναλάβουν την εξουσία. 

Παρά στη Συρία, που αποτελείται από έναν πληθυσμό 78% -80% των μουσουλμάνων, η μειονότητα των Alawis αποτελούσαν την άρχουσα ελίτ. Θεωρητικές συνδέσεις των Alawis με τους Shitte οδήγησαν το Ιράν και τον Χάφεζ αλ Άσαντ (πατέρα του Μπασάρ) να συνεργάζονται στενά για να επεκτείνουν την επιρροή τους στην περιοχή και στις ιδέες. 

Η σημασία της Συρίας δεν οφείλεται σε πόρους, όπως είναι για το υπόλοιπο μεγάλο μέρος της περιοχής, αλλά λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της, δηλαδή της θέση της. 

Σε σχέση με την περιοχή, η Συρία έχει λίγα αποθέματα ενέργειας, φυσικού αερίου και ακόμα λιγότερα πετρελαιοφόρα πεδία. 

Στη Συρία, στη συμφωνία Sykes-Picot κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δόθηκαν σύνορα πολύ μικρότερα από ό, τι είχε προηγουμένως ως Al-sham. Ωστόσο με κεντρική θέση στον μουσουλμανικό κόσμο, στη καρδιά της Μέσης Ανατολής. Αυτό κάνει τη μειονότητα Alawi, που έχει τον έλεγχο της Συρίας, ακόμη πιο σημαντική.

Αυτός είναι ο λόγος που οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί πολέμησαν για τον έλεγχο της χώρας με πολλαπλά πραξικοπήματα και αντι-πραξικοπήματα. 
Στην περιοχή Al-Sham περιλαμβάνονται η Παλαιστίνη, ο Λίβανος και η Ιορδανία, που με την παρακμή του χαλιφάτου, οι Γάλλοι και οι Άγγλοι, δημιούργησαν αυτό που βλέπουμε σήμερα στην περιοχή. 

Η Συρία συνορεύει με το Ισραήλ, το οποίο αποτελεί βασικό “εργαλείο” για τις ΗΠΑ όσον αφορά την προστασία των συμφερόντων της στην περιοχή. Μια Συρία σε πόλεμο με το Ισραήλ θα δαπανούσε σημαντικά ισραηλινά μέσα, έχοντας όμως ένα καθεστώς στη Δαμασκό, το οποίο θα είναι φιλικό με το Ισραήλ, θα διασφαλίζει και θα προστατεύει το σιωνιστικό κράτος. 

Η κατάληψη του Λιβάνου το 1975 για 30 χρόνια από τη Συρία δείχνει ότι μπορεί να επηρεάσει την πολιτική μιας άλλης χώρας που μοιράζεται επίσης σύνορα με το Ισραήλ. Έτσι, λόγω του ότι είναι στην καρδιά της Μέσης Ανατολής και του Αραβικού κόσμου, ο πόλεμος που εξελίσεται στη Συρία θα συμβάλλει στην εξασφάλιση δεσπόζουσας θέσης στην περιοχή στον νικητή, καθώς η Αραβική άνοιξη κλείνει την πέμπτη επέτειό του, οι συνέπειες για το τι συμβαίνει στη Συρία παραμένουν στο προσκήνιο, των περιφερειακών και παγκόσμιων δυνάμεων. 

Για τις ΗΠΑ, αρχικά, η αλλαγή σημαίνει την ανατροπή του καθεστώτος Μπάαθ και την εμφάνιση μιας εναλλακτικής κυβέρνησης από την πλειοψηφία πληθυσμού. Σήμερα βέβαια αρκεί να διαβάσει κανείς στις εφημερίδες των ΗΠΑ, που αναφέρουν συνεχώς με ανώνυμες δηλώσεις αξιωματούχων του Λευκού Οίκου που υποστηρίζουν τη μακροζωία της κυβέρνησης Άσαντ. 

Η Συρία υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος της προστασίας των συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή και οι ΗΠΑ θα θέλουν να διατηρήσουν το καθεστώς, προκειμένου αυτή να συνεχίσει σε αυτόν τον ρόλο. Ο Ασαντ και ο πατέρας του, ενήργησαν ως ένας προστατευτικός παράγοντας για το Ισραήλ, όπως έχει προστατεύσει τα σύνορα Συρίας - Ισραήλ τόσο καλά, που πολλοί πια Ισραηλινοι στρατηγοί ξεκίνησαν το δόγμα “σώστε το καθεστώς του Άσαντ”. 

Αυτό ώθησε τον Ισραηλινό στρατηγό Azer Tsfrir το φθινόπωρο, για να δηλώσει ότι μια αλλαγή του καθεστώτος Άσαντ θα σήμαινε τη μετατροπή της Συρίας σε μια “μαύρη τρύπα”, από την οποία οι παραμεθόριες περιοχές της θα μπορούσαν να γίνουν σημεία εκτόξευσης πυραύλων και επιθέσεων εναντίον του Ισραήλ. 

Ο Walid Al-Moallem, υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του al-Assad περιέγραψε το 2013 το τι διακυβεύεται στη χώρα και στην περιοχή, δήλωσε: “Γνωρίζουμε ότι εκείνοι που σχεδιάζουν το κακό για τη Συρία και εκείνων που απαιτούν τη δημιουργία Ισλαμικού Χαλιφάτου δεν θα σταματήσουν στα σύνορα της Συρίας. Έτσι, αυτό που κάνουμε σήμερα είναι ότι η Συρία ακόμη υπερασπίζεται την Ιορδανία, το Λίβανο και την Τουρκία” 

Η πραγματική αλλαγή στη Συρία θα σήμαινε ένα νέο ανεξάρτητο κράτος στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, το οποίο θα μπορούσε να επανενώνει εκτάσεις προς όλες τις κατευθύνσεις. 
Η συριακή επανάσταση θεωρείται από όλους ως πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες επαναστάσεις της αραβικής άνοιξης. Σε αντίθεση με χώρες όπως η Αίγυπτος και η Τυνησία, στις οποίες οι κυβερνήσεις τους ήταν το κύριο πρόβλημα, οι άνθρωποι της Συρίας έχουν εντοπίσει το καθεστώς και το σύστημα ως το βασικό πρόβλημα. 

Αυτός είναι ο λόγος που οποιαδήποτε προτεινόμενη λύση όπως οι διαπραγματεύσεις με το συριακό Εθνικό Συνασπισμό και τον Μπασάρ αλ Άσαντ έχει αποτύχει. 

Αυτό δημιουργεί σειρά προβλημάτων για τα δυτικά έθνη, καθώς η κυβέρνηση στη Δαμασκό υπήρξε για δεκαετίες ως ακρογωνιαίος λίθος για αυτούς στην περιοχή.

Ο σχεδιασμός των αλλαγών (γεωπολιτικών) στην περιοχή όμως έχει χαραχθεί, απλά μετατοπίστηκε στη δημιουργία νέων “περιοχών” γύρω από τη Δαμασκό, καθώς θα υπάρξουν αλλαγές συννόρων αλλά και “δημιουργία” νέων κρατών.